Als je denkt aan alles in je leven dat zonder waarde zal blijven, omdat je het niet aan God hebt opgedragen, zou je je eigenlijk als een vrek moeten voelen: begerig in het verzamelen van alle gelegenheden om een offertje te brengen, in het niet onbenut laten van welk lijden dan ook. - Immers, nu het eenmaal zo is dat het lijden de metgezel is van het schepsel, is het toch dwaasheid om daar niets mee te doen?