We weten dat u zich al vele jaren op een bijzondere wijze ingezet hebt voor de geestelijke en menselijke zorg voor de priesters, vooral voor de diocesane clerus. Deze zorg uitte u, zolang als het u mogelijk was, in een intensieve verkondiging en geestelijke leiding. Ze bleek verder, vanaf een bepaald moment, uit het feit dat wereldgeestelijken die zich daartoe geroepen voelden, lid van het Opus Dei konden worden, zonder dat daardoor hun banden met het diocees of hun afhankelijkheid van de bisschop verandert. We zouden graag willen weten welke omstandigheden in het leven van de Kerk, afgezien van mogelijk andere redenen, voor u aanleiding waren tot die zorg. Kunt u ons verder nog zeggen in hoeverre uw houding ertoe heeft bijgedragen of kan bijdragen sommige problemen van de diocesane clerus of van het kerkelijke leven tot een oplossing te brengen?

De aanleiding tot die zorg van mij en tot het - reeds geïnstitutionaliseerde - werk van het Opus Dei ligt niet in min of meer toevallige of voorbijgaande omstandigheden in het leven van de Kerk. Ze zijn veeleer het gevolg van de aan blijvende eisen van geestelijke en menselijke aard, die onafscheidelijk verbonden zijn met het leven en het werk van de diocesane priester. Ik denk hier voornamelijk aan de behoefte die hij heeft om geholpen te worden - met een spiritualiteit en met middelen die geen afbreuk doen aan zijn positie binnen het diocees - bij het streven naar persoonlijke heiligheid in de uitoefening van zijn eigen ambt. Het gaat er dus om dat het hem zal lukken met jeugdig elan en groeiende edelmoedigheid te beantwoorden aan de genade van zijn goddelijke roeping; dat hij erin slaagt verstandig en tijdig het hoofd te bieden aan het gevaar van geestelijke en psychologische crises die gemakkelijk door verschillende levensomstandigheden veroorzaakt kunnen worden: eenzaamheid, moeilijkheden van de omgeving, onverschilligheid, vermeend gebrek aan succes bij het werk, routine, vermoeidheid, onvoldoende zorg voor het op peil houden en vergroten van de intellectuele vorming en ten slotte - en hier ligt de diepste oorzaak voor crises op het gebied van de gehoorzaamheid en voor het gebrek aan eenheid - een geringe bovennatuurlijke visie op de relatie tot de bisschop, zelfs tot de broeders in het priesterschap.

De diocesane priesters, die op een legitieme wijze gebruik maken van hun recht op vrijheid van vereniging en zich bij het Priestergenootschap van het Heilig Kruis¹ aansluiten, doen dat enkel en alleen om deze persoonlijke geestelijke steun te vinden, die geheel en al met hun verplichtingen van staat en ambt te verenigen is. Als dat niet het geval was, dan zou deze vermeende steun slechts verwikkeling, storing en wanorde betekenen.

Een essentieel kenmerk van de spiritualiteit van het Opus Dei is dat niemand van zijn plaats wordt gehaald - unusquisque, in qua vocatione vocatus est, in ea permaneat (1 Kor 7,20) - , maar dat ieder de taken en plichten van zijn eigen staat, van zijn concrete opdracht in de Kerk en de maatschappij zo volmaakt mogelijk vervult. Het feit dat een priester zich bij het Werk aansluit, betekent volstrekt niet dat hij verandert of opgeeft wat zijn diocesane roeping is: zijn overgave in de dienst van de lokale kerk waarin hij geïncardineerd is, volledige afhankelijkheid van zijn bisschop, seculiere spiritualiteit, zijn verbondenheid met de andere priesters enzovoort Hij verplicht zich daardoor juist om steeds beter aan zijn roeping te beantwoorden en wel op grond van de overtuiging dat hij de christelijke volmaaktheid juist in de uitoefening van zijn priesterambt, als wereldgeestelijke, moet zien te bereiken.

Het zou te ver voeren hier een opsomming te geven van de talrijke praktische consequenties van juridische en ascetische aard, die voor onze vereniging uit dit beginsel voortvloeien. Om maar een voorbeeld te noemen het volgende. In tegenstelling tot andere verenigingen, waarin men een gelofte of belofte van gehoorzaamheid tegenover de interne superieuren verlangt, is de afhankelijkheid van de wereldgeestelijken die bij het Opus Dei aansluiting zoeken, een andere. Er bestaat hier geen ondergeschiktheid van regime - want voor hen is er geen interne hiërarchie, en dus ook geen gevaar van een dubbele band van gehoorzaamheid - maar veeleer een op vrijwilligheid gebaseerde relatie inzake hulp en geestelijke bijstand.

Wat de priesters in het Opus Dei vinden is vooral de door hen gevraagde voortdurende ascetische steun, die op een spiritualiteit berust die een seculier en diocesaan karakter heeft en niet afhankelijk is van veranderingen van personen of omstandigheden in het bisdom. Zo zoeken ze naast de collectieve geestelijke leiding die de bisschop hun via prediking, herderlijke brieven, gesprekken, richtlijnen enzovoort geeft, een persoonlijke geestelijke leiding, die duurzaam en intensief en ononderbroken is. Deze persoonlijke leiding vult de door de bisschop gegeven algemene leiding aan; het respecteren van de daarin vervatte aanwijzingen worden als een ernstige plicht beschouwd. Het Tweede Vaticaans Concilie en het gewone leergezag bevelen deze persoonlijke geestelijke leiding dringend aan, omdat ze aan de priester een houvast en een hulp bieden in zijn innerlijk leven, zijn pastorale zorg, zijn voortdurende leerstellige vorming, zijn ijver voor het diocesane apostolaat, zijn liefde en gehoorzaamheid jegens de bisschop, zijn zorg voor de priesterroepingen en het seminarie enzovoort.

Voor mij als wereldgeestelijke is het bijzonder verheugend dat de vruchten van deze arbeid inderdaad ten goede komen aan die bisdommen, waarin deze priesters hun ambt uitoefenen. Vaak heb ik het genoegen gehad te ervaren, met hoeveel liefde de paus en de bisschoppen dit werk zegenen, bevorderen en op de wenselijkheid ervan wijzen.