Lijst van punten

Als je soms een arm, houten kruis ziet, eenzaam, verachtelijk en zonder waarde… en zonder Gekruisigde, vergeet dan niet dat dát kruis jouw kruis is: het kruis van iedere dag, het verborgene, zonder glans en zonder troost…, dat wacht op de Gekruisigde die eraan ontbreekt: en die Gekruisigde moet jij zijn.

Velen die zich voor de blikken van duizenden verstomde toeschouwers op een kruis zouden laten nagelen, zijn níet in staat de speldeprikken van alledag op een christelijke wijze te verdragen! - Overdenk maar eens, wat nu het meest heldhaftig is.

Jezus lijdt om de Wil van de Vader te volbrengen… En jij, die ook de allerheiligste Wil van God wilt volbrengen door in de voetstappen van de Meester te treden, bekláág jij je als je als reisgezel het lijden ontmoet?

Hoezeer veredelen we het lijden, wanneer we het de plaats geven die het in het goddelijk heilsplan toekomt: uitboeting.

Je vraagt me: Waarom dat kale houten kruis? - En ik schrijf uit een brief over: “Bij het opkijken van de microscoop valt de blik op het lege zwarte kruis. Dit kruis zonder Gekruisigde is een symbool. Het heeft een betekenis die de anderen niet zullen zien. En hij die, vermoeid als hij is, op het punt stond met het werk op te houden, brengt zijn ogen weer naar het oculair en werkt verder, want het eenzame kruis vraagt schouders om het te dragen”.

Je kruisbeeld. - Als christen zou je altijd je kruisbeeld bij je moeten dragen. En het op je werktafel leggen. En het kussen als je gaat slapen en als je opstaat; en als je arme lichaam in opstand komt tegen je ziel, kus het dan ook.

Wanneer het lijden en de verachting komen…, het Kruis, moet je bedenken: wat is dit in vergelijking met wat ik verdien?

Kruis, inspanning, tegenslagen: die zul je hebben, zolang je leeft. - Dit was de weg die Christus ging, en de leerling is niet meer dan de Meester.

Een bezoek aan een beroemd klooster. - Een buitenlandse dame kreeg hevig medelijden bij het zien van de armoedigheid van de gebouwen: “U hebt zeker een erg zwaar leven?” De monnik volstond met tevreden te antwoorden: “Monnik wilde je zijn, monnik ben je geworden”.

Wat ik deze heilige man vol vreugde hoorde zeggen, moet ik tegenover jou vol verdriet herhalen, wanneer je me zegt dat je niet gelukkig bent.

Je lijdt… en het liefst zou je je niet beklagen. - Het is niet erg als je je beklaagt; dat is de natuurlijke reactie van ons armzalige lichaam. Het komt erop aan, dat je nu en altijd wilt, wat God wil.