Lijst van punten

De overgave is de eerste stap van een leven van opoffering, vreugde, liefde en vereniging met God. - En zo wordt het hele leven doordrongen van een gezegende dwaasheid, die het geluk daar doet vinden waar de menselijke logica niets anders kan zien dan negatie, lijden en verdriet.

Niemand is gelukkig op aarde, totdat hij besluit het níet te zijn. De weg verloopt als volgt: lijden - in christelijke taal: het kruis!, de wil van God, liefde; dan komt het geluk hier en, daarna, voor altijd.

Je vroeg de Heer een beetje voor Hem te mogen lijden. Maar dan als het lijden op zo'n menselijke manier komt, zo gewoon-moeilijkheden en problemen in het gezin, of die talloze kleine hinderlijke dingen-, kost het je moeite om daar Christus achter te zien. - Open je handen gewillig voor die spijkers, en je leed zal in vreugde worden omgezet.

Beklaag je niet als je lijdt. Alleen een mooie steen, die veel waard is, wordt gepolijst.

Doet het pijn? - Laat je dankbaar bijslijpen, want God heeft je als een diamant in zijn handen genomen - Een gewone kiezelsteen wordt zo niet bewerkt.

Wie laf het lijden ontvlucht, heeft stof tot nadenken als hij ziet met wat voor een grote overgave andere zielen hun leed aanvaarden.

Niet weinig mannen en vrouwen weten hun lijden christelijk te dragen. Laten wij hun voorbeeld volgen.

Beklaag je je? - en je legt me uit, dat je daar het volste recht toe hebt: een speldeprik! - En nog een! - Ben je nog nooit op het idee gekomen, dat het stom is je te verbazen over de doornen tussen de rozen?

Ik wil vertrouwelijk met je praten, zoals ik dat tot nog toe steeds heb gedaan: als ik een kruisbeeld voor me heb, heb ik het hart niet meer om het over mijn eigen lijden te hebben - En ik vind het niet erg om daaraan toe te voegen dat ik veel heb geleden, maar altijd met blijdschap.

Voor een kind van God zijn tegenspraak en laster, net als voor een soldaat, wonden die hij op het slagveld oploopt.

Offer, offer! Het is waar: het volgen van Christus - Hij heeft het zelf gezegd - is het dragen van het Kruis. Maar ik hoor niet graag dat mensen die van de Heer houden, zoveel over kruisen en onthechting spreken: als er liefde is, is een offer - ook al kost het moeite - aangenaam en is het kruis het heilige Kruis.

De ziel die zo weet lief te hebben en zich te geven, wordt vervuld van blijdschap en vrede. Waarom is het dan nodig om zo de nadruk te leggen op het - offer - alsof je medelijden wilt hebben, als het kruis van Christus - dat je leven is - je gelukkig maakt?

Wat zou er minder neurasthenie en hysterie zijn, als men - tegelijk met de katholieke leer - zou onderrichten hoe men werkelijk als christen zou moeten leven: door God lief te hebben en tegenslagen te kunnen accepteren als een zegening die uit zijn hand komt!

Dit is de grote christelijke revolutie geweest: dat het leed is veranderd in lijden dat vruchtbaar is, dat uit een kwaad iets goeds is gemaakt. We hebben de duivel van dat wapen beroofd ; en we veroveren er de eeuwigheid mee.

Als je denkt aan alles in je leven dat zonder waarde zal blijven, omdat je het niet aan God hebt opgedragen, zou je je eigenlijk als een vrek moeten voelen: begerig in het verzamelen van alle gelegenheden om een offertje te brengen, in het niet onbenut laten van welk lijden dan ook. - Immers, nu het eenmaal zo is dat het lijden de metgezel is van het schepsel, is het toch dwaasheid om daar niets mee te doen?