Waarschijnlijk weten zij over een groot aantal menselijke en tijdelijke vraagstukken meer dan heel wat leken. Vanaf het moment echter dat zij geestelijke zijn geworden, verzwijgen zij met vreugde deze bekwaamheid, om in een onafgebroken gebed voortdurend sterker te worden, om alleen over God te spreken, het evangelie te verkondigen en de sacramenten toe te dienen. Dat is, als ik mij zo mag uitdrukken, hun nieuwe professionele werk, waaraan zij alle uren van de dag zullen wijden. Het enig resultaat zal zijn dat zij te weinig tijd zullen hebben, want zij moeten steeds theologie studeren, tal van zielen geestelijke leiding geven, veel biecht horen, onvermoeibaar preken en veel bidden; met hun hart altijd in het tabernakel, waar Hij werkelijk aanwezig is die ons uitverkoren heeft om in een wondervolle overgave vol vreugde de zijnen te zijn, ook al komen er tegenslagen, waaraan geen schepsel ontkomt.

Al deze overwegingen kunnen, zoals ik u al zei, nog meer aanleiding tot verwondering geven. Sommigen zullen zich misschien blijven afvragen: waarom die afstand van zoveel goede en zuivere wereldse zaken? Waarom een min of meer schitterende baan opgeven? Waarom niet langer met zijn voorbeeld de samenleving in christelijke geest beïnvloeden op het terrein van de profane kunsten, het onderwijs, de economie of welke andere maatschappelijke activiteit dan ook?

Anderen zullen er op wijzen hoe er vandaag de dag, op niet weinig plaatsen, een ernstige misvatting over het beeld van de priester woekert. Men zeurt dat het nodig is zijn identiteit te zoeken en trekt het belang van deze zelfgave aan God in het priesterschap, in de huidige omstandigheden, in twijfel. Tenslotte zal men zich erover verbazen, dat in een tijd, waarin het aantal priesterroepingen terugloopt, deze roepingen te voorschijn komen bij gelovigen die, dank zij hun eigen inspanning, reeds hun plaats in de maatschappij hadden gevonden.