Voornaamste taak van de priester: de heilige Mis

Het is goed er, telkens opnieuw, op te wijzen dat wij priesters, of we nu zondaars zijn of heiligen, bij het opdragen van de heilige Mis niet onszelf zijn. Wij zijn Christus die op het altaar zijn goddelijk offer van Calvarië hernieuwt. "In het mysterie van het eucharistische offer, waarin de priesters hun voornaamste taak vervullen, wordt het werk van onze verlossing voortdurend uitgevoerd en daarom wordt de dagelijkse viering daarvan, die ook dán, als de gelovigen er niet bij tegenwoordig kunnen zijn, toch een daad van Christus en de Kerk is, met klem aanbevolen" (Ibidem).

Het Concilie van Trente leert dat "wat in de Mis voltrokken wordt, dezelfde Christus bevat, dezelfde die op onbloedige wijze geofferd wordt, dezelfde als Hij die zichzelf op het altaar van het kruis geofferd heeft… Een en hetzelfde immers is het slachtoffer, dezelfde is het die door de bediening van de priesters offert en die zichzelf aan het kruis opofferde, doch op onderscheiden wijzen van offeren" (Concilie van Trente, Doctrinae de sanctissimo Missae sacrificio; DS 1743⁹⁴⁰).

De aan- of afwezigheid van gelovigen verandert niets aan deze geloofswaarheid. Als ik de heilige Mis opdraag omringd door mensen, voel ik mij zeer op mijn gemak. Ik heb er geen enkele behoefte aan mijzelf te zien als voorzitter van een of andere bijeenkomst. Aan de ene kant ben ik een gelovige zoals de anderen, maar ik ben vooral Christus aan het altaar. Op onbloedige wijze hernieuw ik het goddelijk offer van Calvarië. In persona Christi consacreer ik, dat is Christus werkelijk tegenwoordig stellen door Hem mijn lichaam te lenen, mijn stem en mijn handen en mijn armzalig, zo vaak bevlekt hart dat ik Hem vraag te zuiveren.

Als ik de heilige Mis opdraag met alleen maar een misdienaar is er toch kerkvolk aanwezig. Ik voel mij verbonden met alle katholieken, alle christenen en ook hen die niet geloven. Alle schepselen van God zijn aanwezig —hemel en aarde en zee, dieren en planten— de hele schepping eert dan God.