Lijst van punten

Kinderen van God. Dragers van de enige vlam die de weg van de mensen op aarde kan verlichten; van het enige licht waarvoor schaduw, schemer of duisternis wijkt.

De Heer gebruikt ons als fakkels om dat licht te laten schijnen… Het hangt van ons af of veel mensen niet langer in de duisternis blijven, maar de paden volgen die naar het eeuwig leven leiden.

Velen stellen zich de vraag - en het is alsof ze zichzelf willen rechtvaardigen - waarom ze zich in het leven van anderen zouden mengen.

Omdat je als christen de plicht hebt je in het leven van anderen te mengen en hun van dienst te zijn!

Omdat Christus zich ook in jouw en in mijn leven heeft gemengd!

Hernieuw elke dag het verlangen jezelf weg te cijferen en te verloochenen. Vergeet jezelf en ga verder in novitate sensus, met een nieuw leven. Ruil je armzaligheid in voor heel de verborgen en eeuwige grootheid van God.

Als je door de liefde van God geroepen bent en Hij je heeft uitgekozen om Hem te volgen, ben je verplicht daaraan te beantwoorden… Ook heb je de niet minder zware verplichting om je broeders de mensen te helpen, opdat ook zij de weg naar de heiligheid willen opgaan.

Christen zijn in de wereld betekent niet dat je je afzondert. Integendeel! Het betekent dat je alle mensen liefhebt en ernaar verlangt hen aan te steken met het vuur van de liefde tot God.

Wij christenen, die jong van hart zijn, komen om de - altijd nieuwe - schat van het evangelie op te nemen en naar alle hoeken van de wereld te brengen.

Hoe voortreffelijk kunnen de volgende woorden van de heilige Ambrosius worden toegepast op de kinderen van God! Hij spreekt over het ezelsveulen dat aan de ezelin vastgebonden zat en dat Jezus nodig had voor zijn triomftocht. Hij zegt daarover: “Alleen een opdracht van de Heer kon het losmaken, en het zijn de handen van de apostelen die dit doen. Om dit te kunnen, zijn een specifieke levenswijze en een bijzondere genade nodig. Wees ook een apostel zodat je gevangenen kunt bevrijden.”

Laat mij nog eens op deze tekst terugkomen: Hoe vaak zullen wij niet op gezag van Jezus de banden van de zielen los moeten maken, omdat Hij hen nodig heeft voor zijn zegetocht! Alles in ons moet een apostel waardig zijn: onze handen, onze daden, ons hele leven… Dan zal God ons ook de genade van een apostel geven, zodat we de boeien van de gevangenen kunnen verbreken.

Wij kunnen nooit macht aan ons toeschrijven die alleen aan Jezus toekomt, die midden onder ons zijn weg vervolgt. De Heer is onder ons en verandert de zielen als wij ons allemaal met Hem verenigen, als wij één van hart zijn, één van gevoelen, één in het verlangen goede christenen te zijn. Maar Hij is het - niet jij, niet ik - die dit alles doet!

En bovendien blijft Hij onder ons, in jouw en in mijn hart, en in onze tabernakels.

Jezus gaat verder, maar toch blijft Hij. Hij blijft in jou, in ieder van jullie, en in mij.

In boeken die hij las, lag altijd een strookje papier dat als bladwijzer diende. Daar stond met grote en duidelijke letters geschreven, of beter gezegd, gegraveerd: Ure igne Sancti Spiritus! Ontsteek in mij het vuur van de Heilige Geest!

Ik zou dit goddelijk vuur graag in jou, christen, achter willen laten: gegraveerd in je ziel, brandend op je lippen, aanstekelijk in je daden.

We dragen de waarheid van Christus in ons hart. We moeten die aan anderen doorgeven, en ze in hun hoofd en in hun hart prenten. Wij zouden anders maar gemakzuchtig zijn en een valse strategie volgen.

Overweeg nog eens: vroeg Christus jou toestemming om in je ziel te komen? Hij liet je de vrijheid Hem te volgen, maar Hij zocht jou, omdat Hij dat wilde.

Je hoeft er niet van te schrikken! Als christen heb je het recht en de plicht de heilzame crisis te veroorzaken, die de zielen ertoe aanzet hun leven op God te gaan richten.

Jij, apostel, bid als volgt: Heer, maak dat ik de mensen weet wakker te schudden en in allen het vuur van de Liefde weet te ontsteken, dat de enige motor voor onze inzet moet zijn.