Lijst van punten

Het ontbreekt me niet aan echte blijdschap, integendeel… Maar telkens als ik bedenk hoe weinig ik voorstel, heb ik zin om met de heilige Paulus uit te roepen: “Ongelukkige mens die ik ben!”

Zo zal het verlangen steeds sterker worden om de hindernissen die door het eigen ik worden opgeworpen, met wortel en al uit te rukken.

Je bent tevreden en heel gelukkig, ook al voel je zo nu en dan iets van verdriet, en ervaar je gewoonlijk zelfs een spoor van droefheid.

Die blijdschap en die droefheid kunnen beide in dezelfde mens aanwezig zijn: de een in de nieuwe, de ander in de oude.

De eerste stap om anderen dichter bij Christus te brengen, is dat ze je tevreden en gelukkig zien; dat ze zien dat je zeker bent van je weg naar God.

Als uit je gebed, je offer en je inzet niet steeds blijkt dat je je voortdurend inspant voor het apostolaat, dan geeft dat duidelijk aan dat je niet helemaal gelukkig bent en dat je trouw verder moet groeien.

Wie gelukkig is en beseft dat hij het goede bezit, doet moeite om dit aan anderen door te geven.

Ik ben er steeds meer van overtuigd dat het geluk van de hemel is weggelegd voor de mensen die op aarde gelukkig weten te zijn.

Ik zie heel helder de formule, het geheim van het aardse en eeuwige geluk: zich niet alleen schikken in de wil van God, maar zich deze eigen maken, zich ermee vereenzelvigen, - in één woord - vastbesloten willen wat God wil.

Dat, ik herhaal het, is het onfeilbare geheim van de vreugde en de vrede.

Wat een vreugde beleef ik aan de eerste lezing van de Mis van vandaag! De Heilige Geest onderricht ons, door de heilige Paulus, over het geheim van de onsterfelijkheid en de eeuwige glorie. Wij, mensen, hebben allemaal het verlangen om voort te bestaan.

We zouden de momenten van ons leven die wij als gelukkig bestempelen, willen vereeuwigen. We zouden onze herinnering een blijvende glans willen verlenen… We zouden willen dat onze idealen onsterfelijk waren. Op momenten van schijnbaar geluk, als iets een troost in onze verlatenheid is, zeggen we daarom vol verlangen: voor altijd, voor altijd…

Wat een wijsheid heeft de duivel! Hij kende het hart van de mens heel goed! Gij zult als goden zijn, zei hij tot onze oerouders. Dat was een wreed bedrog. De heilige Paulus onthult ons in zijn brief aan de christenen van Filippi een goddelijk geheim van de onsterfelijkheid en de eeuwige glorie: Jezus heeft zich ontledigd om de vorm aan te nemen van een dienstknecht… Hij vernederde zich door gehoorzaam te zijn tot de dood, de dood aan een Kruis. Daarom heeft God Hem verheven en Hem een naam gegeven die alle namen te boven gaat, opdat elke knie zich voor Jezus zal buigen, in de hemel, op aarde en in de hel…

Help mij deze en gene…, iedereen, in het oor te fluisteren: ook als het hem hier goed gaat, kan een gelovige die zondigt per definitie niet blij en gelukkig zijn.

Het is een feit dat we de zonde, ook de dagelijkse zonde, om bovennatuurlijke redenen moeten verafschuwen, want God heeft er in zijn volmaaktheid, een noodzakelijke, eeuwige en uitermate grote afkeer van. De zonde is een kwaad dat haaks op het oneindig goede staat… Maar de eerste beschouwing die ik je gaf, kan ons tot deze laatste brengen.