Lijst van punten

Als je geen versterving doet, word je nooit een mens van gebed.

Dat treffende woord, die grap die je binnensmonds hebt gehouden; een vriendelijke glimlach voor wie je lastig valt; dat stilzwijgen tegenover een onrechtvaardige beschuldiging; een welwillend gesprek met vervelende en ongelegen komende mensen; inschikkelijkheid ten aanzien van de lastige gewoonten van degenen met wie je dagelijks te doen hebt en die je op je zenuwen werken…, dit alles, met volharding beoefend, is degelijke innerlijke versterving.

Zeg niet: die mens werkt me op de zenuwen. - Denk: die mens heiligt mij.

Geen ideaal wordt verwezenlijkt zonder offer. - Verzaak aan jezelf. Het is zo mooi om slachtoffer te zijn!

Hoe dikwijls neem je je niet voor, God in iets te dienen…, en moet je je in je armzaligheid er tevreden mee stellen, Hem de ergernis aan te bieden, het gevoel dat je zo'n makkelijk voornemen niet hebt kunnen uitvoeren!

Laat geen gelegenheid onbenut om je eigen oordeel prijs te geven. - Het kost moeite…, maar, hóe aangenaam is het in de ogen van God!

Als je soms een arm, houten kruis ziet, eenzaam, verachtelijk en zonder waarde… en zonder Gekruisigde, vergeet dan niet dat dát kruis jouw kruis is: het kruis van iedere dag, het verborgene, zonder glans en zonder troost…, dat wacht op de Gekruisigde die eraan ontbreekt: en die Gekruisigde moet jij zijn.

Zoek verstervingen die voor anderen geen versterving met zich brengen.

Zonder versterving bestaat er geen deugd.

Innerlijke versterving. - Ik geloof niet in je innerlijke versterving als ik zie dat je de versterving van de zintuigen veronachtzaamt en niet beoefent.

Laten wij in dit arme leven van nu de kelk van pijn en smart tot de laatste druppel leegdrinken. - Wát maakt het uit om tien, twintig, vijftig jaar te lijden…, als daarna voor altijd de hemel komt, voor altijd…, voor altijd!

En bovenal - beter nog dan om de hierboven neergeschreven reden: propter retributionem, vanwege het loon -, wat gééft het te lijden als men dat doet om te troosten, om welgevallig te zijn aan God onze Heer, in de geest van herstel, verenigd met Hem in het dragen van Zijn Kruis; kortom: als men lijdt uit Liefde?…

De ogen! Door hen heen komt heel wat verdorvenheid de ziel binnen. - Hoevelen moeten niet ervaren wat David overkomen is!… - Als jullie je blik bewaken, heb je de bewaking van je hart zeker gesteld.

Wát, je gaat jezelf vrijwillig een straf opleggen voor je zwakheid en je gebrek aan edelmoedigheid? - Goed, maar dan een bescheiden boetedoening, zoals je die oplegt aan een vijand die tegelijkertijd onze broeder zou zijn.

Aan de vreugde van ons, armzalige mensen, zelfs als zij een bovennatuurlijke beweegreden heeft, kleeft altijd een bittere bijsmaak. - Wat had je verwacht? - Hier beneden is de smart het zout van ons leven.

Velen die zich voor de blikken van duizenden verstomde toeschouwers op een kruis zouden laten nagelen, zijn níet in staat de speldeprikken van alledag op een christelijke wijze te verdragen! - Overdenk maar eens, wat nu het meest heldhaftig is.

Wij lazen samen het heldhaftig-gewone leven van die man Gods. - Wij hebben hem maanden- en jarenlang zien vechten aan het ontbijt (wat een precieze “boekhouding” was zijn bijzonder gewetensonderzoek!). De ene dag was hij overwinnaar, de andere verslagene… Hij schreef op: “Geen boter genomen…, boter genomen!”

Hadden wij, jij en ik, ook maar ons dagelijks… “boterdrama”.

De heldhaftige minuut. - Het tijdstip, het exacte tijdstip van opstaan. Zonder aarzeling: een bovennatuurlijke gedachte en… eruit! - De heldhaftige minuut: daar heb je nu een versterving die je wil versterkt en je lichaam niet verzwakt.

Wees voor die heilige afkeer van jezelf dankbaar, als voor een bijzondere gunst.

Als je de bovennatuurlijke zin van het leven uit het oog verliest, zal je naastenliefde alleen maar liefdadigheid zijn; je zuiverheid fatsoen; je versterving enkel domheid; je boetegesel een zweep; en al je werken zullen steriel zijn.