Lijst van punten

In het apostolaat van vriendschap en vertrouwen is de eerste stap begrip en dienstvaardigheid - en heilige onverzettelijkheid in de leer.

Je moet leren, hoe je, wanneer dat nodig is, met anderen van mening kunt verschillen zonder antipathiek te worden, op liefdevolle wijze.

Altijd en tegenover iedereen hoffelijk zijn. Maar vooral tegenover degenen die zich als je tegenstanders opstellen - jijzelf hebt geen vijanden, wanneer je hen van hun dwalingen wilt afbrengen.

Is het niet zo dat er - helaas - heel wat mensen zijn die eerst door hun lasterpraat de rechtvaardigheid geweld aandoen en zich vervolgens beroepen op de naastenliefde en het fatsoen, om ervoor te zorgen dat hun slachtoffer zich niet kan verdedigen?

Hoe pijnlijk klinkt het woord oecumene in de mond van - katholieken die andere katholieken slecht behandelen!

Wat een scheve opvatting van objectiviteit! Ze bekijken mensen of taken door de vervormde bril van hun eigen gebreken en leveren dan, hondsbrutaal, kritiek, of beginnen ongevraagd adviezen uit te delen.

Een concreet voornemen: bij het geven van een berisping of van adviezen spreken in het bewustzijn van Gods tegenwoordigheid, en wat wij dan zeggen ook op onszelf toepassen.

Grijp nooit naar de - altijd verwerpelijke - methode om tegen wie dan ook een lastercampagne op touw te zetten - En zeker niet onder het mom van moraliserende argumenten, want die kunnen nooit een rechtvaardiging zijn voor een immorele actie.

Waarom moet je zo nodig uit de tien manieren die er zijn om - nee - te zeggen altijd de onsympathiekste kiezen?

Deugd wil niet kwetsen.

Een berisping geven? - Dat is dikwijls nodig. Maar daarbij moet je wel aangeven hoe iemand zijn gebrek kan verbeteren. Het mag nooit een ontlading zijn van je eigen slechte humeur.

Als je moet corrigeren, moet dat duidelijk en vriendelijk gebeuren; en als dat niet ongepast is, hoort er een glimlach bij. Doe het nooit, of uiterst zelden, op een overdonderende manier.

Heb je soms het idee dat je het goede en de absolute waarheid in pacht hebt, en dat je daarom persoonlijk gerechtigd bent om het kwaad tot elke prijs uit te roeien?

Langs die weg zul je niets klaarspelen: alleen maar uit Liefde en met liefde! En er tegelijkertijd aan denkend, dat de Liefde ook jou heeft vergeven en je nog steeds zoveel vergeeft.

Je moet op grond van christelijke naastenliefde en uit menselijke hoffelijkheid je best doen om ten opzichte van niemand een kloof te scheppen, om steeds voor je naaste een uitweg open te houden, zodat hij niet nog verder van de Waarheid af gaat.

Geweld is niet de goede methode om te overtuigen - en - helemaal niet in het apostolaat.

Wie geweld gebruikt verliest altijd, ook al wint hij de eerste slag, want uiteindelijk wordt hij omsingeld door de eenzaamheid van zijn eigen onbegrip.

Ik kan je boosheid en je teleurstelling niet goed begrijpen. Ze hebben je met gelijke munt betaald: ze genieten van hun beledigende woorden en daden.

Trek hier lering uit en vergeet voortaan niet, dat degenen die in jouw omgeving leven, ook een hart hebben.

Leer nee te zeggen, zonder onnodig te kwetsen, zonder dat je het doet op een bits-afwijzende manier die de naastenliefde kapot maakt.

Denk eraan, dat je altijd voor God staat!

Maak er een gewoonte van om over alles en iedereen vriendelijk te spreken, vooral over hen die in dienst van God werken.

En als dat niet kan, houd dan je mond! Ook bruuske en lichtvaardige commentaren kunnen uitlopen op kwaadsprekerij en laster.

Een jongeman die er juist toe was gekomen zich op een meer persoonlijke wijze aan God te geven, zei: “Wat me nu te doen staat is minder te praten, zieken te bezoeken en op de grond te slapen”.

Pas dit recept op jezelf toe.

Over priesters van Christus moet men alleen maar spreken om ze te prijzen!

Ik hoop van ganser harte dat mijn broeders en ik daar in ons dagelijkse optreden goed rekening mee houden.

De leugen heeft veel facetten: verzwijgen, intrige, laster - Maar zij is altijd het wapen van de lafaards.

Je mag je niet door het eerste het beste gesprek laten beïnvloeden!

Luister met respect en belangstelling, neem mensen serieus, maar wik en weeg je eigen oordeel in de tegenwoordigheid van God.

Er wordt geroddeld. En dan zorgen ze er zelf voor dat er meteen iemand naar je toekomt om je te vertellen wat - men zegt - - Gemeen? - Ongetwijfeld. Maar verlies je innerlijke vrede niet, want hun tong zal jou geen enkele schade kunnen berokkenen als je rechtschapen te werk gaat - Denk maar: wat dom van hen, wat hebben ze weinig tact, wat komen ze weinig voor hun broeders op - en nog minder voor God!

En begin zelf niet ook kwaad te spreken, op grond van een verkeerd begrepen recht op repliek. Als je moet spreken, pas dan de broederlijke vermaning toe die door het Evangelie wordt aangeraden.

Maak je niet druk om die kritiek, die praatjes: we zijn wel bezig aan een werk van God, maar we zijn toch maar mensen - En het is logisch dat we bij het gaan stof van de weg doen opwaaien.

Wat je niet kunt hebben, wat je kwetst - doe daar je voordeel mee om jezelf te louteren en als het nodig mocht zijn, jezelf te corrigeren.

Roddelen, zeggen ze, is heel menselijk. - Ik heb daarop als antwoord gegeven: we moeten op een goddelijke manier leven.

Het kwaadaardige of lichtvaardig uitgesproken woord van een enkel mens kan de meningsvorming beïnvloeden en zelfs een mode doen ontstaan om kwaad van iemand te spreken - Vervolgens gaat die kwaadsprekerij van beneden naar boven, komt in de hoogste sferen en condenseert daar misschien wel tot een donkere wolk.

Maar als het slachtoffer een ziel van God is, lossen die wolken zich op in een vruchtbare bui, wat er ook gebeurt; en de Heer zorgt er wel voor, dat het slachtoffer geprezen wordt in datgene waarin zij hem wilden vernederen of belasteren.