Lijst van punten

Veel christenen zijn er wel van overtuigd, dat de Verlossing in alle milieus van de wereld werkelijkheid zal worden en dat er enkele zielen moeten zijn - wie weten ze niet - die met Christus samenwerken om haar te verwerkelijken. Maar ze zien dat in termijnen van eeuwen… : het zou inderdaad een eeuwigheid gaan duren als het zou afhangen van de mate van hun overgave.

Zo dacht ook jij, tot ze je “wakker kwamen maken”.

De overgave is de eerste stap van een leven van opoffering, vreugde, liefde en vereniging met God. - En zo wordt het hele leven doordrongen van een gezegende dwaasheid, die het geluk daar doet vinden waar de menselijke logica niets anders kan zien dan negatie, lijden en verdriet.

“Bid voor mij”, zei je: “dat ik edelmoedig mag zijn, dat ik vooruit mag gaan, dat ik zo mag veranderen dat ik ooit ergens nuttig voor kan zijn.”

Goed. - Maar welke middelen wil je gebruiken zodat die voornemens tot resultaat leiden?

Dikwijls vraag je je af, waarom zielen die het geluk hebben gehad om de werkelijke Jezus vanaf hun kinderjaren te kennen, zo vaak aarzelen om daaraan te beantwoorden door middel van het beste wat zij bezitten: hun leven, hun gezin, hun verlangens.

Kijk: juist omdat jij - alles - ineens hebt gekregen, ben je verplicht om je tegenover de Heer heel dankbaar te tonen; zoals een blinde zou reageren die plotseling zijn gezichtsvermogen had teruggekregen, terwijl het in anderen niet eens opkomt dat ze dankbaar moeten zijn omdat ze zien.

Maar… dat is niet voldoende. Je moet de mensen in je omgeving iedere dag helpen zich dankbaar te gedragen omdat ze kinderen van God zijn. Zeg me anders niet dat je dankbaar bent.

Overweeg eens rustig: het is heel weinig wat er van me wordt gevraagd, vergeleken met het vele dat ik krijg.

Jij die jezelf nog niet van allerlei dingen kunt losmaken moet eens nadenken over wat een van je broers me schreef: “het is moeilijk, maar wat geeft het een opluchting als “de beslissing” eenmaal is genomen, wat een geluk als je voelt dat je veilig op de goede weg bent!”.

De laatste dagen, vertelde je me, waren gelukkiger dan ooit. - En zonder dat ik er ook maar een moment over hoefde na te denken gaf ik je als antwoord: omdat je met een beetje meer overgave “hebt geleefd” dan anders.

De roep van de Heer - de roeping - klinkt altijd zo: “als iemand Mijn leerling wil zijn, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen”.

Ja: roeping vraagt onthechting, offer. Maar wat geeft het offer een geluk - gaudium cum pace, vreugde en vrede - als de onthechting volkomen is!

Voel je dat brandende verlangen niet om je overgave nog vollediger te maken, nog “onherroepelijker”?

Wat is het toch een belachelijke houding van ons, arme menselijke schepselen, dat wij de Heer steeds opnieuw zulke kleinigheden weigeren! Na verloop van tijd gaan we de dingen in hun ware perspectief zien… en komt er schaamte en verdriet.

Aure audietis, et non intelligetis: et videntes videbitis, et non perspicietis. Duidelijke woorden van de Heilige Geest: zij horen met hun eigen oren, maar begrijpen niet; met hun eigen ogen kijken zij, maar ze zien niets.

Waarom maak je je druk als sommigen die het apostolaat “zien” en zijn grootsheid kennen, zich niet willen geven? Bid in alle gemoedsrust en volhard op je weg: als zij er niet tegenaan gaan, zullen er wel anderen komen!

Sinds je “ja” tegen Hem hebt gezegd, verandert in verloop van tijd je horizon van kleur: iedere dag wordt hij mooier, wijder en stralender. Maar je moet doorgaan met “ja” te zeggen.