Lijst van punten

Je verzekerde me dat je wilde strijden zonder rust te nemen. En nu kom je met een lang gezicht bij me.

Kijk, zelfs menselijk gesproken is het al goed dat niet alles voor je wordt opgelost, zodat er geen hindernissen meer voor je zouden zijn. Iéts - veel! - moet je er zelf aan doen. Zo niet, hoe zou je je dan heilig moeten - maken!

Trouw zijn aan God vereist strijd. En wel een man-tot-man gevecht - de oude mens tegenover de man van God-, in de ene kleine aangelegenheid na de andere, zonder toegeven.

Heiligheid, de ware ijver om haar te bereiken, neemt geen rustpauzes of vakanties.

Wij moeten in onze ziel een echte afschuw voor de zonde koesteren. Heer, geef dat ik U niet meer beledig! - zeg Hem dat bij herhaling met een berouwvol hart.

Maar schrik niet als je de last van je arme lichaam en van de menselijke hartstochten voelt: het zou onnozel en domweg kinderachtig naïef zijn als je er nu pas achter zou komen dat - dat - bestaat. Je misère is geen hinderpaal, maar een aansporing om je meer met God te verenigen, om Hem voortdurend te zoeken, want Hij zuivert ons.

Ups en downs. Je hebt wel erg veel - te veel! - ups en downs.

Het is duidelijk waarom: tot nu toe heb je een makkelijk leventje geleid en je wil niet toegeven dat er nog een heel verschil is tussen - graag willen - en - jezelf geven.

Als je op die manier maar wat aanklungelt, met die innerlijke en uiterlijke luchthartigheid van je, met dat aarzelende gedoe bij bekoringen, met dat willen zonder te willen, kun je onmogelijk vorderingen maken in je innerlijk leven.

Ik heb altijd al gedacht dat velen hun weerstand tegen de genade uitdrukken met de woorden - morgen, - later.

Nog een paradox in het geestelijk leven: de ziel die het minst een verandering van zijn gedrag nodig heeft, slooft zich er het meest voor uit en rust niet voor ze die heeft bereikt. En omgekeerd.

Je weet niet of wat je overkomt lichamelijke matheid is of een soort innerlijke moeheid, of allebei tegelijk : je strijdt zonder dat je strijd levert, zonder lust om tot een echte, duidelijke verbetering te komen, zodat je in staat zult zijn om de zielen aan te steken met de vreugde en de liefde van Christus.

Ik wil je herinneren aan de duidelijke woorden van de Heilige Geest: alleen degene die legitime - werkelijk en ondanks alles - heeft gestreden zal de zegekrans ontvangen.

Ik zou beter kunnen leven, vastberadener kunnen zijn, meer enthousiasme om me heen kunnen verspreiden… Waarom doe ik het dan niet?

Omdat - neem me mijn openhartigheid niet kwalijk - je een domoor bent: de duivel weet deksels goed dat een van de slechtst bewaakte toegangspoorten tot die van de menselijke domheid is: de ijdelheid. Daar gaat hij nu met alle macht tegen aan: door sentimentele herinneringen in je op te roepen; door je ik-ben-altijd-het-zwarte-schaap complex, met de daarbij horende hysterische visie op jezelf; door je het idee in te geven dat je zogenaamd een gebrek aan vrijheid hebt

Waarom wacht je er nog mee de uitspraak van de Meester tot je door te laten dringen: Waakt en bidt, want ge kent dag noch uur?

Branieachtig en onzeker zei je me dat je vond dat sommigen de weg naar boven gaan, anderen naar beneden - en dat weer anderen, zoals jezelf, rustig aan de kant blijven zitten.

Je apathie stemde me treurig en ik zei tegen je: enkelen van degenen die zo blijven hangen worden op sleeptouw genomen door degenen die naar boven gaan; maar meestal met een grotere kracht door degenen die naar beneden gaan. Bedenk wat een gevaarlijke dwaalweg je inslaat!

De heilige bisschop van Hippo heeft dat al gesignaleerd: niet vooruitgaan betekent achteruitgaan.

Er zijn in je leven twee dingen die niet bij elkaar passen: je verstand en je gevoel.

Je verstand - verlicht door het geloof - laat je niet alleen duidelijk de weg zien, maar ook het verschil tussen de heldhaftige en de domme manier om die te gaan. Vooral toont het je de grootsheid en goddelijke schoonheid van de ondernemingen die de Drieëenheid in onze handen legt.

Het gevoel daarentegen klampt zich vast aan alles wat je afkeurt, zelfs nog op het ogenblik dat je het afkeurenswaardig vindt. Het lijkt wel of duizend en een onbenulligheden op de loer liggen om hun kans te grijpen. En zodra je armzalige wil - door lichamelijke vermoeidheid of gebrek aan bovennatuurlijke visie op de dingen - verzwakt is, hopen die kleinigheden zich op, woelen ze in je verbeelding rond tot ze een berg vormen die neerdrukt en ontmoedigt. Het zijn bijvoorbeeld de nare aspecten van je werk; tegenzin om te gehoorzamen; tekort aan hulpmiddelen; valse aantrekkingskracht van een makkelijk leventje; kleine en grote weerzinwekkende bekoringen; opwellingen van sentimentaliteit; vermoeidheid; de bittere smaak van je geestelijke middelmatigheid - En soms ook angst: angst omdat je weet dat God wil dat je heilig bent en je het niet bent.

Mag ik het je ongezouten zeggen? Je hebt - redenen - te over om achterom te kijken en je hebt te weinig durf om aan de genade te beantwoorden die Hij je schenkt, want Hij heeft je immers geroepen om een andere Christus te zijn, ipse Christus! - Christus zelf. Je bent de aansporing van de Heer aan de Apostel vergeten: - Je hebt genoeg aan mijn genade!, wat bevestigt dat je het kunt, als je maar wilt.

Om in het innerlijk leven en in het apostolaat verder te komen hoef je geen gevoelige devotie te hebben, maar wel een vastberaden en edelmoedige instelling van de wil ten opzichte van wat God vraagt.

Kijk eens naar het grote verschil tussen een natuurlijke en een bovennatuurlijke manier van werken. De eerste heeft een goed begin, maar daarna verslapt de zaak. De tweede heeft eveneens een goed begin, maar daarna wordt er moeite gedaan om er nog beter mee verder te gaan.

Wat voor een soort christelijke volmaaktheid wil je bereiken als je altijd maar doet waar je zin in hebt, - wat je leuk vindt -! Het is logisch dat alle gebreken die je niet bestrijdt, steeds slechte werken zullen voortbrengen. En je wil, die je niet in volhardende strijd hebt leren beheersen, zal nergens goed voor zijn als je in een moeilijke situatie terecht komt.