Lijst van punten

Nu zegt u me misschien: en waarom zou ik me moeten inspannen? Niet ik, maar de heilige Paulus geeft u het antwoord: de liefde van Christus laat ons geen rust (2 Kor 5, 14). De tijd die een mensenleven duurt, is maar kort om de grenzen van uw liefde te verruimen. Vanaf het allereerste begin van het Opus Dei heb ik zonder ophouden deze roep van Christus herhaald voor edelmoedige mensen die hem ook in praktijk wilden brengen: Hieruit zullen allen kunnen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart (Joh 13, 35). Exact daaraan zal men ons herkennen, want de liefde is het uitgangspunt van heel het doen en laten van de christen.

Hij, die de zuiverheid zelf is, zegt niet dat men zijn leerlingen zal herkennen aan hun vlekkeloos bestaan. Hij, die de soberheid zelf is, die zelfs geen steen heeft om zijn hoofd op neer te leggen (vgl. Mat 8, 20), die zoveel dagen in vasten en afzondering heeft doorgebracht (vgl. Mat 4, 2), stelt niet tegenover zijn apostelen: men zal u herkennen als mijn uitverkorenen omdat gij brassers noch dronkaards bent.

Het zuivere leven van Christus was —en is het altijd geweest en zal het altijd zijn— een klap in het gezicht van de maatschappij van destijds die vaak net zo verrot was als nu. Zijn soberheid —een andere zweepslag voor diegenen die van hun leven één groot banket maakten en die expres hun voedsel uitbraakten om verder te kunnen eten, waarmee ze letterlijk de woorden van Saulus in vervulling lieten gaan: ze hebben van hun buik een god gemaakt (Fil 3, 19).

De nederigheid van de Heer was weer een andere slag tegen diegenen die gewoon waren de tijd te verbruiken door slechts met zichzelf bezig te zijn. Sinds ik in Rome ben, heb ik er dikwijls op gewezen en u hebt het me misschien ook wel horen zeggen, dat de keizers en hun zegevierende generaals triomfantelijk, ijdel, trots, en vol hoogmoed defileerden onder de triomfbogen die nu ruïnes zijn. En toen ze onder het gewelf door trokken hebben ze misschien hun hoofd gebogen uit angst hun majesteitelijk voorhoofd tegen de geweldige triomfboog te stoten. Niettemin omschrijft Christus —nederig— even zo nauwkeurig: men zal u herkennen als mijn leerlingen doordat u nederig en bescheiden bent.

Ik zou u erop attent willen maken, dat dit gebod van de Meester na twintig eeuwen nog alle kracht van het nieuwe schijnt te hebben: het gebod van de Voetwassing, dat als het ware het visitekaartje van het ware kind van God is. Mijn hele priesterleven lang heb ik gepreekt, dat dit gebod helaas nog steeds iets nieuws is voor tamelijk veel mensen die nog nooit of bijna nooit de moeite hebben gedaan het in praktijk te brengen. Het is triest, maar waar. Het is heel duidelijk, dat de uitspraak van de Messias categorisch is. Daaraan zal men u herkennen, dat gij elkaar liefhebt. Daarom voel ik onophoudelijk de behoefte te wijzen op deze woorden van de Heer. De heilige Paulus voegt er aan toe: Draagt elkanders lasten, op die manier zult ge de wet van Christus vervullen (Gal 6, 2). Verloren ogenblikken, misschien met het valse argument, dat u tijd te over hebt… Maar u hebt nog zoveel broers en zussen, vrienden, die overladen zijn met werk! Help hen fijngevoelig, hoffelijk, met een glimlach op de lippen. Help hen zo, dat ze het vrijwel niet merken, dat ze zelfs hun erkentelijkheid niet kunnen laten blijken omdat uw liefde zo discreet is, dat deze onopgemerkt blijft.

We hebben geen ogenblik vrije tijd gehad, zullen die arme meisjes met hun lege lampen tegen zichzelf gezegd hebben. De arbeiders op het plein wisten niet hoe ze hun dag moesten vullen, omdat ze niet in zich de plicht voelden dienstbaar te zijn. Toch zoekt de Heer zonder onderbreking naar arbeiders. Vanaf het eerste uur laat Hij ons geen rust. Laten we zijn oproep honoreren, antwoorden met ja. En laten we de last van de dag en de brandende hitte (Mat 20, 12) dragen uit liefde. Dan is het eigenlijk geen dragen meer.